Πολύ με πίκρανες ζωή
Μακριά θα φύγω ένα πρωί
Θα ανέβω σ’ ένα αεροπλάνο
Να δω τον κόσμο από κει πάνω
Όταν κοιτάς από ψηλά,
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά,
και συ την πήρες σοβαρά
Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
Μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
Το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ’ ένα μικρούλι τόπι
Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις
Αγαπημένη μου, μην κλαις,
πάμε μαζί ψηλά, αν θες
Να δεις τη γη απ’ τη σελήνη,
ένα φεγγάρι είναι και κείνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου