Το «Όταν σβήνουν τα φώτα» δεν είναι ένας απλός θεατρικός μονόλογος. Είναι μία καταγγελία θεμάτων ταμπού που όλοι γνωρίζουμε αλλά λίγοι τολμάμε να συζητήσουμε ανοιχτά ή ακόμα και να σκεφτούμε.
Μέσα στις σελίδες του
«Όταν σβήνουν τα φώτα» ξεδιπλώνονται αλήθειες άλλοτε τρυφερές και συγκινητικές
και άλλοτε σκληρές και επώδυνες.
Η λαχτάρα ενός μικρού κοριτσιού που ξέρει από μικρό τον δρόμο για τον οποίον προορίζεται αλλά δεν έχει καμία στήριξη από την οικογένεια του, γιατί όπως οι περισσότεροι γονείς έτσι και οι δικοί του θεωρούν πως εκείνοι είναι σε θέση να γνωρίζουν καλύτερα το καλύτερο για το μέλλον του.
Η λαχτάρα να αγγίξει το όνειρο σε συνδυασμό με την έλλειψη στήριξης και κατανόησης από το οικογενειακό της περιβάλλον την κάνει ευάλωτη, βορρά στα νύχια του πρώτου επιτήδειου.
Μπροστά στα μάτια του αναγνώστη αποκαλύπτονται τα βαθύτερα σημάδια ενός βιασμού. Τα σημάδια της ψυχής που όσος καιρός και να περάσει δεν θα επουλωθούν ποτέ. Φανερώνονται όλα απροκάλυπτα μαζί με κάποιες από τις επιπτώσεις τους.
Κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, βουλιμία είναι κάποια από τα γεννήματα αυτής της ανίερης συνουσίας που οδηγούν στο ξεγύμνωμα μίας άλλης σκληρής αλήθειας. Του ρατσισμού που βιώνουν ακόμα και σήμερα οι υπέρβαροι άνθρωποι. Της έλλειψης ισάξιων ευκαιριών με βάση την εξωτερική εμφάνιση αντί των προσόντων και του μυαλού. Η πρωταγωνίστρια καταρρακώνεται, χάνεται στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού της με μόνη της συντροφιά τις αγαπημένες της ηρωίδες.
Ηλέκτρα, Αγαύη, Μήδεια, Αντιγόνη, Ανδρομάχη. Βιώνει μαζί τους την δική της σύγχρονη τραγωδία και όπως αυτές στο τέλος λυτρώνεται μέσα από την αναμενόμενη - σύμφωνα με τι τρίπτυχο της αρχαίας τραγωδίας - κάθαρση.
Η Ευαγγελία Σαμιωτάκη η οποία προλογίζει το συγκεκριμένο έργο γράφει χαρακτηριστικά:
Το να μπορείς να γράψεις αυτό που για δευτερόλεπτα περνάει από το μυαλό σου σε ένα φύλο χαρτί είναι πιο δύσκολο και από εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς.
Ένας Συγγραφέας είναι όπως ο καρδιοχειρουργός. Λεπτές επεμβάσεις και πολλές ώρες με ένα νυστέρι στο χέρι. Πολλές ώρες με έναν συγγραφέα με μόνη του παρέα την πένα του και το χαρτί.
Ο δρόμος δύσβατος στου μυαλού τα μονοπάτια. Άλλος πάει γρήγορα, άλλος την διαδρομή απολαμβάνει και άλλος φτάνει στον προορισμό του με ωτοστόπ. Ο κάθε συγγραφέας ακολουθεί τον δικό του δρόμο για να φτάσει στον προορισμό του, την επιτυχία.
Γρήγορος, ευρηματικός, σύγχρονος, ουσιαστικός αντικειμενικός και ονειρεμένος είναι ο τρόπος γραφής που στο δικό μου μυαλό τις βόλτες κάνει.
Η Τζένη Κοσμίδου είναι ο καπετάνιος των ονείρων μου και οδηγεί το δικό της συγγραφικό άρμα με τέχνη και έρωτα περιβάλλοντας μας με το μέλι των αισθήσεων και των ονείρων.
Η γραφή της είναι σαν ένα μωρό που μαζί σου μεγαλώνει και μαζί του μεγαλώνεις και εσύ. Είναι η γραφή για όλες τις ηλικίες και κυρίως για όσους το πριν δεν κατάλαβαν.
Είναι χαρά και τιμή μου τέτοιο νέο αίμα να στηρίζω. Είναι το ρέζους αρνητικό των γνώσεων μας στις φλέβες.
Τζένη μην σταματήσεις τέτοια έργα συχνά να μας προσφέρεις. Οι κενές σελίδες εσένα φωνάζουν με μία και μόνο φράση «Γράψε. Γράψε πάνω μας!»
Το θέμα αυτού του βιβλίου είναι αληθινά ιδιαίτερο και λίγοι άνθρωποι θα είχαν το θάρρος να το θίξουν. Χειροκροτώ την προσπάθεια αυτή και ελπίζω για πολλά χρόνια ακόμα να παρουσιάζουμε τέτοιες ιδιαίτερες δουλειές.
Η Τζένη Κοσμίδου επισημαίνει στον πρόλογο του βιβλίου της την ανάγκη της να ευχαριστήσει την κυρία Σαμιωτάκη για την συνεισφορά της στο εν λόγο βιβλίο. Συγκεκριμένα γράφει:
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την κυρία Σαμιωτάκη για την τιμή που μου έκανε να κοσμήσει με τον πρόλογο της το βιβλίο μου. Στην καρδιά ενός νέου δημιουργού φαντάζει σαν αληθινό θείο δώρο η αποδοχή και έκδηλη αγάπη ανθρώπων με την πορεία και το ήθος της. Τέτοιες κινήσεις αποτελούν κινητήριο δύναμη και πηγή έμπνευσης και κουράγιου για την συνέχιση της δημιουργίας ενάντια στις αντιξοότητες που επιτάσσει η σύγχρονη πραγματικότητα της Ελληνικής κοινωνίας.
Η σύλληψη και ο σχεδιασμός του εξώφυλλου είναι μία καλλιτεχνική δημιουργία του Διονύση Βεργίνη.
Η καλλιτεχνική φωτογραφική απεικόνιση της ηθοποιού Δήμητρας Θεοδωροπούλου είναι έργο της Μικέλας Τσώντζου
Η λαχτάρα ενός μικρού κοριτσιού που ξέρει από μικρό τον δρόμο για τον οποίον προορίζεται αλλά δεν έχει καμία στήριξη από την οικογένεια του, γιατί όπως οι περισσότεροι γονείς έτσι και οι δικοί του θεωρούν πως εκείνοι είναι σε θέση να γνωρίζουν καλύτερα το καλύτερο για το μέλλον του.
Η λαχτάρα να αγγίξει το όνειρο σε συνδυασμό με την έλλειψη στήριξης και κατανόησης από το οικογενειακό της περιβάλλον την κάνει ευάλωτη, βορρά στα νύχια του πρώτου επιτήδειου.
Μπροστά στα μάτια του αναγνώστη αποκαλύπτονται τα βαθύτερα σημάδια ενός βιασμού. Τα σημάδια της ψυχής που όσος καιρός και να περάσει δεν θα επουλωθούν ποτέ. Φανερώνονται όλα απροκάλυπτα μαζί με κάποιες από τις επιπτώσεις τους.
Κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, βουλιμία είναι κάποια από τα γεννήματα αυτής της ανίερης συνουσίας που οδηγούν στο ξεγύμνωμα μίας άλλης σκληρής αλήθειας. Του ρατσισμού που βιώνουν ακόμα και σήμερα οι υπέρβαροι άνθρωποι. Της έλλειψης ισάξιων ευκαιριών με βάση την εξωτερική εμφάνιση αντί των προσόντων και του μυαλού. Η πρωταγωνίστρια καταρρακώνεται, χάνεται στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού της με μόνη της συντροφιά τις αγαπημένες της ηρωίδες.
Ηλέκτρα, Αγαύη, Μήδεια, Αντιγόνη, Ανδρομάχη. Βιώνει μαζί τους την δική της σύγχρονη τραγωδία και όπως αυτές στο τέλος λυτρώνεται μέσα από την αναμενόμενη - σύμφωνα με τι τρίπτυχο της αρχαίας τραγωδίας - κάθαρση.
Η Ευαγγελία Σαμιωτάκη η οποία προλογίζει το συγκεκριμένο έργο γράφει χαρακτηριστικά:
Το να μπορείς να γράψεις αυτό που για δευτερόλεπτα περνάει από το μυαλό σου σε ένα φύλο χαρτί είναι πιο δύσκολο και από εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς.
Ένας Συγγραφέας είναι όπως ο καρδιοχειρουργός. Λεπτές επεμβάσεις και πολλές ώρες με ένα νυστέρι στο χέρι. Πολλές ώρες με έναν συγγραφέα με μόνη του παρέα την πένα του και το χαρτί.
Ο δρόμος δύσβατος στου μυαλού τα μονοπάτια. Άλλος πάει γρήγορα, άλλος την διαδρομή απολαμβάνει και άλλος φτάνει στον προορισμό του με ωτοστόπ. Ο κάθε συγγραφέας ακολουθεί τον δικό του δρόμο για να φτάσει στον προορισμό του, την επιτυχία.
Γρήγορος, ευρηματικός, σύγχρονος, ουσιαστικός αντικειμενικός και ονειρεμένος είναι ο τρόπος γραφής που στο δικό μου μυαλό τις βόλτες κάνει.
Η Τζένη Κοσμίδου είναι ο καπετάνιος των ονείρων μου και οδηγεί το δικό της συγγραφικό άρμα με τέχνη και έρωτα περιβάλλοντας μας με το μέλι των αισθήσεων και των ονείρων.
Η γραφή της είναι σαν ένα μωρό που μαζί σου μεγαλώνει και μαζί του μεγαλώνεις και εσύ. Είναι η γραφή για όλες τις ηλικίες και κυρίως για όσους το πριν δεν κατάλαβαν.
Είναι χαρά και τιμή μου τέτοιο νέο αίμα να στηρίζω. Είναι το ρέζους αρνητικό των γνώσεων μας στις φλέβες.
Τζένη μην σταματήσεις τέτοια έργα συχνά να μας προσφέρεις. Οι κενές σελίδες εσένα φωνάζουν με μία και μόνο φράση «Γράψε. Γράψε πάνω μας!»
Το θέμα αυτού του βιβλίου είναι αληθινά ιδιαίτερο και λίγοι άνθρωποι θα είχαν το θάρρος να το θίξουν. Χειροκροτώ την προσπάθεια αυτή και ελπίζω για πολλά χρόνια ακόμα να παρουσιάζουμε τέτοιες ιδιαίτερες δουλειές.
Η Τζένη Κοσμίδου επισημαίνει στον πρόλογο του βιβλίου της την ανάγκη της να ευχαριστήσει την κυρία Σαμιωτάκη για την συνεισφορά της στο εν λόγο βιβλίο. Συγκεκριμένα γράφει:
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την κυρία Σαμιωτάκη για την τιμή που μου έκανε να κοσμήσει με τον πρόλογο της το βιβλίο μου. Στην καρδιά ενός νέου δημιουργού φαντάζει σαν αληθινό θείο δώρο η αποδοχή και έκδηλη αγάπη ανθρώπων με την πορεία και το ήθος της. Τέτοιες κινήσεις αποτελούν κινητήριο δύναμη και πηγή έμπνευσης και κουράγιου για την συνέχιση της δημιουργίας ενάντια στις αντιξοότητες που επιτάσσει η σύγχρονη πραγματικότητα της Ελληνικής κοινωνίας.
Η σύλληψη και ο σχεδιασμός του εξώφυλλου είναι μία καλλιτεχνική δημιουργία του Διονύση Βεργίνη.
Η καλλιτεχνική φωτογραφική απεικόνιση της ηθοποιού Δήμητρας Θεοδωροπούλου είναι έργο της Μικέλας Τσώντζου
Επιμέλεια Έκδοσης: Scene 10-7
Φιλολογική Επιμέλεια: Αγγελική
Γκαλμπένη - Παπαγρηγορίου
Εκδόσεις: Bookstars
Ο θεατρικός μονόλογος «Όταν
σβήνουν τα φώτα» θα παρουσιαστεί σύντομα στο θέατρο Vault.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου